Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/125

 — Ani wiek, ani stanowisko admirała nie pozwalają na to, żebym ja śmiał go wyzwać na pojedynek; lękałbym się stracić przez to względy Waszej Królewskiej Mości.
 — Więc nie zemścisz się na admirale? Ależ ten dziad obrzydły staje się coraz zuchwalszym.
 Jerzy szeroko otworzył oczy ze zdumienia, słysząc w jaki sposób król odzywa się o wrzekomym swoim ulubieńcu.
 — Obraził cię bardzo dotkliwie — mówił Karol — są uchybienia, których się nie znosi nawet od monarchy.
 — Admirał nie przyjąłby mego wyzwania.
 — Prawdpodobnie, ale...
 Król wziął rusznicę i uczynił gest, jakby brał kogo na cel.
 — Rozumiesz?...
 Jerzy cofnął się.
 — Najjaśniejszy Panie, radzisz mi...
 — Nic ci nie radzę, do szatana! — zawołał Karol, obrzucając Jerzego piorunującem spojrzeniem.
 De Mergy nie wiedział co począć, tymczasem król odezwał się nieco łagodniej:
 — Gdybyś strzelił do niego, mszcząc się za honor skrzywdzony, nie popełniłbyś grzechu; cześć szlachcica warta kuli. Coligny jest dumny i zuchwały, wiem, że spiskuje przeciwko mnie, radby zająć moje miejsce... Ile razy go widzę, ręka mi drży, z przyjemnością zdusiłbym go sam.
 Jerzy słuchał w milczeniu groźb monarchy.