Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/124

 — Piękna broń — rzekł de Mergy, obejrzawszy strzelbę starannie.
 — Widzę, że się znasz na tem — mówił król cedząc wyrazy powoli — za pomocą tej zabawki można trafić w cel o sto nawet kroków.
 Karol IX zwykle nie patrzył w oczy ludziom, z którymi mówił; tym razem jednak utkwił w Jerzego wzrok badawczy, a rysy jego miały wyraz tak dziwny, że młodzieniec się zmieszał.
 Przez chwilę milczenie panowało w komnacie; przerwał je Jerzy:
 — Co do mnie, przekładam Szpadę i włócznię nad broń palną.
 — Także strzelbą nie należy pogardzać — rzekł król, uśmiechając się znacząco. — Mówiono mi, że admirał cię obraził? — zagadnął nagle...
 — Najjaśniejszy Panie...
 — Opowiedz, jak to było.
 — Poszedłem do admirała w sprawie, która mię bardzo obchodziła.
 — Wiem, w sprawie pojedynku twego brata. Gracko się spisał, lubię go za to. Comminges zasłużył na taki koniec. Ale dlaczego admirał rozgniewał się na ciebie?
 — Różnica przekonań, także moje nawrócenie, o którem sądziłem, że już zapomniano.
 — Admirał nigdy nie zapomina.
 — Przekonałem się o tem, Najjaśniejszy Panie.
 Twarz Jerzego zachmurzyła się.
 — Powiedz mi szczerze, co zamierzasz uczynić?