Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/123

 Umilkł i zamyślił się głęboko; znać było, że w tej chwili jest czem innem zajęty.
 Przez kilka minut panowało milczenie. Król usiadł przy stole, wsparł głowę na dłoni, jak człowiek bardzo znużony i nagle zawołał gniewnie:
 — Dyabelski rym! — a po chwili zwrócił się do Jerzego:
 — Wybacz, kapitanie, ale już od godziny się męczę nad wyszukaniem rymu; to może zniecierpliwić.
 — Może przeszkadzam Waszej Królewskiej Mości? — zapytał Jerzy.
 — Bynajmniej — zapewnił król i powstawszy, położył rękę na jego ramieniu.
 — Jesteś zapewne zmęczony po wczorajszych łowach — mówił z zakłopotaniem — jeleń długo nas wodził po kniei...
 — Gdyby taka drobnostka miała mnie zmęczyć, Najjaśniejszy Panie, nie byłbym godny dowodzić oddziałem żołnierzy. Podczas ostatniej wojny, książę Gwizyusz, widząc mię na koniu, dał mi przydomek Albańczyka.
 — Mówiono mi, że jesteś doskonałym jeźdzcem, ale czy jesteś równie dobrym strzelcem?
 — Mam celne oko i pewną rękę.
 — Widzisz tę rusznicę na ścianie? Zdaje mi się, że o sześćdziesiąt kroków trafiłbyś z niej jakiego poganina.
 — Sześćdziesiąt kroków to znaczna odległość, możebym jednak nie chybił.
 Król podał rusznicę Jerzemu.