Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/119

 Bernard spojrzał na nią tkliwie.
 — Umiem po hiszpańsku zaledwie kilka słów, które miłość wyryła w mojem sercu na zawsze.
 — Miłość! — drwiąco powtórzyła hrabina.
 Mówiła głośno; kilka pań, stojących opodal, zbliżyło się do niej, pytając o czem rozmawiają, Bernard, urażony szyderczym tonem pani de Turgis, wyjął z kieszeni bilecik i podając jej, rzekł:
 — Jestem pewny, że zrozumiesz pani, co tu napisano.
 Dyana pochwyciła list i przebiegłszy go oczyma, z głośnym śmiechem podała najbliższej sąsiadce.
 — Oto bilecik miłosny, otrzymany przez pana de Mergy. Najzabawniejsze, że znam to pismo.
 — Nie wątpię o tem — cierpko mruknął Bernard.
 Pani de Chateauvieux przeczytała list i podała go dalej, w kilka chwil obiegł całą galeryę.
 — Czy piękną jest bohdanka pańska? — zagadnęła hrabina, skoro śmiechy i żarty uciszyły się nieco.
 — Równie piękną, jak ty, hrabino.
 — Musiałeś chyba twarz jej oglądać po ciemku... Znam tę damę i winszuję ci, panie de Mergy, gustu.
 Zaczęła się śmiać głośno.
 — Moja droga, powiedz nam kto jest owa szczęśliwa, co zdobyła serce pana de Mergy? — dopytywała pani de Chateauvieux.