Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/118

 Bernard uśmiechnął się z lekceważeniem.
 — Urok twych wdzięków, pani, kierował moją dłonią.
 Ona pogroziła mu palcem.
 — Milczałbyś lepiej, panie, chorąży.
 Zdjęła rękawiczkę, żeby poprawić włosy; Bernard badawczo przypatrywał się ręce, a potem spojrzał jej w oczy. Zaśmiała się głośno.
 — Dlaczego pani się śmieje?
 — A pan dlaczego przypatrujesz mi się tak badawczo?
 — Wybacz, hrabino, ale w tych czasach tyle mi się dziwnych przygód wydarzyło...
 — Opowiedz nam pan choć jedną.
 — Teraz nie mogę, zresztą świeżo stoi mi w pamięci pewne godło hiszpańskie...
 — Jakież to godło?
 — Składa się z jednego tylko wyrazu: Callad.
 — Cóż to znaczy?
 — Pani nie umiesz po hiszpańsku? — zapytał, nie spuszczając z niej oczu.
 — W dzieciństwie umiałam nieco, ale zapomniałam już dawno — odparła obojętnie. — Jeżeli pan chcesz, żebym cię rozumiała, musisz mówić do mnie po francusku.
 — Godło, o którem wspomniałem, zaleca milczenie.
 — Rozsądne godło, Młodzi szczególniej powinni o niem pamiętać. Nie wiedziałam, żeś pan tak biegły w obcych językach, Kto cię nauczył po hiszpańsku?