Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/112

 — Uwielbienie dla odwagi twojej, panie de Mergy, zniewoliło mnie do szalonego kroku: zapragnęłam poznać najdzielniejszego z rycerzy.
 Bernard skłonił się i zarumienił.
 — Mam nadzieję, że nie będziesz pani okrutną i raczysz zdjąć maskę, która kryje twoje oblicze, jak chmura przyćmiewa promienie słoneczne.
 — Jeżeli będę zadowoloną z was, ujrzycie mię nieraz z odkrytą twarzą, ale dziś trzeba poprzestać na masce.
 — Wielką i to dla mnie łaską, ale okażę się zuchwałym.
 To mówiąc, Bernard ukląkł przed nieznajomą i uczynił ruch, jak gdyby zamierzał zdjąć maskę z jej twarzy.
 — Kawalerze, jesteś zbyt niecierpliwy. Usiądź natychmiast na swojem miejscu, gdyż inaczej odejdę. Gdybyś wiedział, kto jestem i na co się narażałam przychodząc tu, wdzięczność twoja nie miałaby granic.
 — Ten głos jest mi znany — szepnął Bernard.
 — Słyszysz go po raz pierwszy w życiu... Odpowiedz mi, tylko szczerze, na pytanie: zdolny jesteś kochać wiernie i stale?
 — Jestem gotów na próby.
 — Nie możesz jeszcze kochać, bo nie widziałeś mię nigdy.
 — Przysiągłbym, że pani jesteś uroczą.
 Nieznajoma podniosła rękę ku masce.
 — Cobyś jednak uczynił, gdybyś ujrzał przed sobą szpetną i starą?