Strona:PL May - Matuzalem.djvu/173

 — Ja. Był to jedyny sposób trzeźwienia ciebie.
 — Ach, ach, dzielny chłopcze! Sprytny młokosie! Ale moja głowa, moja głowa!
 Ściskał się za skronie i z trudem usiłował utrzymać się prosto na nogach.
 — Nie zasypiaj, nie zasypiaj, stryju! Nasze życie zawisło od tego!
 — Tak, życie, słowo honoru — kong-kheou — relegatio cum infamia! Młokosie, to był mocny tytoń, ale takiego mi trzeba. Opjum! Ryszardzie, mdli mnie tam, w głowie. Musisz mi pomóc!
 — Chętnie! Ale jak?
 Degenfeld nie przestawał się chwiać na nogach. Rękę oparł o ścianę i odpowiedział:
 — Ale musisz to zrobić, bezwarunkowo!
 — Jeśli tylko potrafię.
 — Dobrze. Wytnij mi więc policzek, ale taki — z całego serca!
 — Stryjul
 — Ba! Nie zwlekaj! Tak musi być. Nic innego nie Pomoże, mój chłopcze. Nie ja dostanę policzek, lecz opjum. A więc zaczynaj!
 — Czy to istotnie pomoże?
 — Tak sądzę. Do piorunów, pośpiesz się, bo znowu zasnę!
 — No, dobrze!
 Ryszard zamierzył się i wyciął mu policzek, ale: tak pełnego serca, że Matuzalem zachwiał się, chwycił za miejsce trafione i zawołał:

47