stwem nędznych wyjątków i tchórzliwych kompromisów z kapitalistami.
„Workshops’ Regulation Act“, mizerny we wszystkich swych szczegółach, pozostał martwą literą w ręku władz miejskich i lokalnych, którym powierzono jego wykonanie. Gdy w r. 1871 parlament pozbawił władze samorządowe tych pełnomocnictw i powierzył je inspektorom fabrycznym, których zakres dozoru za jednym zamachem powiększono o przeszło 100 tysięcy warsztatów, w tem 300 samych cegielń, to personel inspekcyjny, i tak już wszakże o wiele za szczupły, najtroskliwiej pomnożono zaledwie o 8 asystentów[1].
W tem ustawodawstwie angielskiem z r. 1867 uderza więc z jednej strony to, że parlament klas posiadających był bądź co bądź zmuszony w zasadzie uchwalić tak niezwykłe i rozległe środki zapobiegawcze przeciwko nadużyciom wyzysku kapitalistycznego, z drugiej strony — połowiczność, niechęć i nieuczciwość, z jaką w rzeczywistości środki te wprowadzał w życie.
Komisja śledcza z r. 1862 zaproponowała również nowy regulamin dla górnictwa, przemysłu, który tem się różni od wszystkich innych, że w nim interesy właścicieli ziemskich zbiegają się z interesami kapitalistów-przemysłowców. Przeciwieństwo tych obu interesów sprzyjało ustawodawstwu społecznemu; natomiast brak tego przeciwieństwa w górnictwie tłumaczy nam mitręgę i szykany ustawodawstwa górniczego.
Komisja śledcza z r. 1840 dokonała rewelacyj tak strasznych i oburzających i wywołała taki skandal wobec całej Europy, że parlament musiał uspokoić swe sumienie zapomocą „Mining Act“ [ustawy górniczej] z r. 1842, w której poprzestał na zakazie pracy pod powierzchnią ziemi kobiet i dzieci do lat 10.
Potem, w r. 1860, nastąpił „Mines Inspection Act“ [ustawa o inspekcji górniczej], który poddał kopalnie dozorowi umyślnie w tym celu mianowanych urzędników państwowych. Ustawa ta ponadto zakazała pracy chłopców od lat 10 do 12, z wy-
- ↑ Personel inspekcji fabrycznej składał się z 2 inspektorów, 2 pomocników i 41 podinspektorów. W r. 1871 mianowano dalszych 8 podinspektorów. Całkowity koszt wykonania ustaw fabrycznych w Anglji, Szkocji i Irlandji wyniósł w roku 1871/2 zaledwie 25.347 f. szt., która to suma obejmuje również koszty sądowego ścigania wykroczeń.