ronczarek, przeważnie w wieku lat 17—24, było dotkniętych gruźlicą:[1].
| w r. 1852 | 1 na 45 | w r. 1857 | 1 na 13 | |||
| „ „ 1853 | 1 „ 28 | „ „ 1858 | 1 „ 15 | |||
| „ „ 1854 | 1 „ 17 | „ „ 1859 | 1 „ 9 | |||
| „ „ 1855 | 1 „ 18 | „ „ 1860 | 1 „ 8 | |||
| „ „ 1856 | 1 „ 15 | „ „ 1861 | 1 „ 8 |
Tak szybkie rozszerzanie się gruźlicy powinno chyba zadowolić największego optymistę śród postępowców i najbezczelniejszego łgarza śród niemieckich komiwojażerów wolnego handlu.
Ustawa fabryczna z r. 1861 normuje koronkarstwo właściwe, o ile jest wykonywane z pomocą, maszyn, co jest regułą, w Anglji. Gałęzie koronkarstwa, które tu pokrótce uwzględnimy, i przytem tylko w stosunku do tak zwanych chałupników, a więc nie w stosunku do robotników, skupionych w rękodzielniach i magazynach, dzielą się na 1) „Lace finishing“ (wykańczanie koronek, wyrabianych maszynowo, dział pracy, który zkolei rozpada się na liczne poddziały) i 2) dzierganie koronek.
„Lace finishing bywa uprawiane jako praca chałupnicza albo w tak zwanych „mistresses houses“ [w „domach pań majstrowych“], albo przez kobiety, pracujące samotnie lub z dziećmi w swych własnych mieszkaniach. Majstrowe, prowadzące „mistresses houses, są same ubogie. Lokal pracy stanowi część ich prywatnego mieszkania. Otrzymują one zamówienia od fabrykantów, właścicieli magazynów i t. d., a zatrudniają kobiety, dziewczęta i małe dzieci w miarę pojemności swych mieszkali oraz w miarę wahań zapotrzebowania w tej dziedzinie. Liczba robotnic zatrudnionych waha się w jednych lokalach od 10 do 20, w innych od 20 do 40. Dzieci rozpoczynają pracę przeciętnie w wieku lat 6, niekiedy jednak wcześniej, przed ukończeniem lat 5. Zwykły dzień roboczy trwa od 8 rano do 8 wieczór, z 1½godzinną przerwą na posiłek, spożywany nieregularnie i często w tych samych smrodliwych norach, w których odbywa się praca. Jeżeli interes idzie dobrze, praca przeciąga się od 8 rano (niekiedy od 6 rano) do 10, 11, a nawet 12 w nocy.
- ↑ „Children’s Employment Commission. 2nd report“, str XXII n. 166.
