Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Z głuszy.djvu/165

szczątek rajtarskiego pałasza, u nóg zaś wynalazłem resztki jednej ostrogi, wreszcie sprzążkę.
 To była cała zdobycz.
 Wyprostowałem się i spojrzałem na jodłę. Stała krzepko, acz bardzo podkopana.
 Wtem Julek targnął mnie za rękaw.
 — Patrz! — szepnął — tam pod nim jest kula!
 — Gdzie? pokaż!
 — Weź ją tam! Ja bo nie chcę! — mruknął, wydobywając się z dołu.
 Rękami przebrałem ten piasek, i oto miałem w palcach — tę trochę ołowiu.
 — Patrzcie no! — zawołałem. — Tak to wygląda śmierć!
 Podałem ją prababce, a ona rzekła:
 — Tak wygląda słuszna kara!
 Wzięła kulę w dłonie i oddała mi ją napowrót.
 — Zostaw ją pan z nim razem. Niechaj na sąd Boży z nią stanie!
 Słońce coraz wpadało ukośniej, i aż do Szweda zazierało, zrzadka kto się odzywał teraz. Dziatwa tuliła się do staruszki. Derkacze i żaby rozpoczynały chór wieczorny.
 — Zasypujcie! — krzyknąłem na chłopów.
 Zdawało mi się, że gdy znikną nam z oczu te kości, lżej mi będzie na duchu — i wszystkim swobodniej.
 Zabraliśmy się do odwrotu. Julka nigdzie nie spostrzegłem.