Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/175

patrzona w okna wagonów, nie zważając, że gapie oglądali się na jej kalectwo.
 — Michaś! — zawołała radośnie i smutnie zarazem, wyciągając do chorego ręce.
 Weszła do wagonu. W zamęcie tragarzy uścisnęli się ledwie i on zaraz rzekł:
 — Jadziu, to Roman. Brat mnie przywiózł.
 Spojrzeli na siebie. Dziewczyna podała mu obie dłonie. Wziął je, pochylił się i pocałował.
 — Jakiś ty dobry! O, dziękuję, dziękuję! Jakże się czujesz, Michasiu? Przejdziesz do karety?
 — Z wami przejdę. Jaśki niema?
 — Została w hotelu, bośmy dopiero co przyjechały.
 Otulili chorego i poprowadzili do powozu. Potem Roman zajął się rzeczami, usadowił ich w karecie i pożegnał.
 — Przyjdź do nas, przyjdź — prosili oboje.
 — Przyjdę — odparł serdecznie.
 Już konie ruszyły, gdy chory zawołał:
 — Moje róże!... Zostały w wagonie.
 Roman wrócił, znalazł je i wręczył.
 — Zachowam je: to im zawdzięczam twą opiekę. Przyjdź, nie zapomnij!