Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/72

i usiadła obok niego, wpatrując się w zamyśleniu w skraj purpurowego jedwabiu, co wyzierał mu z za odzieży przemokłej. Był to jej sztandar!
 A gdy wreszcie po długiem oczekiwaniu pierś Świdy poczęła się poruszać i gdy oczy otworzył, ujrzał utkwione w siebie, ubóstwiane nad życie źrenice Władki Wismund.
 Chwilkę myślał, że śni, potem się zerwał żywo i do kolan jej się osunął, wyciągając rękę.
 — To pani! — wyszeptał zcicha.
 — Tak, to ja! — odparła, podając mu dłoń, której dotknął z uszanowaniem ustami. — Przed godziną przysłał mi opiekun rozkaz dla partji. Uznałam za najbezpieczniejsze sama pojechać z Makarewiczem. Wracaliśmy właśnie, gdy...
 Przerwał jej. Czaplic, partja, rozkaz: te trzy słowa spłoszyły jego krótkie marzenie, przypomniał sobie wszystko. Twarz, wpatrzona tęsknie w oczy ukochanej, przybrała wyraz surowy i niespokojny.
 Wstał gwałtownie, nie czując osłabienia.
 — Rozkaz, pani woziła rozkaz dla partji od pana Czaplica? Skąd był rozkaz?
 — Z miasteczka.
 — Ach tak! Co było w rozkazie?
 — Żeby nie ruszano się z miejsca i nie rozpoczynano działać do trzech dni.
 Świda zaśmiał się okropnie.
 — Co panu jest? — spytała zdziwiona. — I cóż tak dziwnego w tem, żem rozkaz woziła? Spocznij pan chwilę, płyniemy powoli, wysepka dość jeszcze odległa.
 — Popłyniemy prędzej! Nie odpoczywa ten, kto