Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/54

ka, ten mi się przysłużył! Ot i ma pan całą prawdę — a teraz dajcie swoją rękę — dziękuję wam raz jeszcze! Nie chciałbym umrzeć po złodziejsku! — koni nie kradłem — należy mi się szczypta moskiewskiego ołowiu i matka ziemia na katafalk. A pan gdzie szedł, kiedy mnie zdybał?
 — Do miasteczka.
 — Eh, w moją drogę. Tam Moskale!
 — To dobrze. Tego mi trzeba. Naczelnik musi mieć dziś ścisły o nich raport.
 — To pan ich śledzi — dla partji?
 — Uhm!
 — To pan powstaniec?
 — Świda się zawahał. — Nie — miał na języku, lecz nagle zdało mu się, że słyszy słodki głos, pytający go z prośbą tak rzewną: „Czy miłość dla mnie nie zrobi z pana Polaka?“
 — Tak, powstaniec, — odparł stanowczo — i szpieg!
 — Tośmy koledzy! — wykrzyknął chłopak radośnie — będziemy się bić razem! A pan, jak się nazywa?
 — Świda!
 Żelisławski podskoczył, otworzył usta i oczy.
 — A a a! To pan...
 — Brat waszego wodza.
 — A zacóż pana kazano wieszać, kiedy pan idzie do Moskali, a potem z raportem?
 — O to trzeba się spytać czarniawego pana; od rana nie jestem w domu, inaczej możebym już wisiał. Wyroku mi nie czytano.
 — Więc pan idzie sam do miasteczka?