Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/339

pod ręką, z kieszeni Świdy sterczały rewolwery i topór błyszczał na ziemi.
 Czasami na straszniejszy ryk lub łoskot, Władka przytulała się bliżej do niego i rozszerzoną źrenicą pytała puszczy, czy już im niesie zatratę, zwykle jednak gwarzyli z sobą, zasłuchani we własne dusze.
 Gdy płomień przygasał, Aleksander wstawał i obchodził zagrodę wokoło, podsycając ognie, czasem na bliższe wycie odpowiadał strzałem i wracał do nóg żony.
 Sen go nie brał, zmęczenie nie miało przystępu, na ludzkie słabości był zanadto szczęśliwy.
 Po odejściu Sama długo rozmawiali o nowej znajomości; cieszył ich ten przyjaciel i sąsiedztwo, potem Władka ścichła i zamyślona, oparłszy głowę o ramię Świdy, przypatrywała się lianom purpurowym od blasków ognia. Borsuk, pogodzony z losem, czmychając kręcił się po trawie i wracał do nich nieustannie, rad, gdy go Świda pogładził, bydło przeżuwało spokojnie.
 — O czem myślisz, jedyna? — zagadnął Aleksander.
 Zwróciła na niego oczy i pokraśniała jak maki polne.
 — Może nie będziesz rad, gdy ci powiem! — szepnęła, łagodnie uśmiechnięta.
 — Źle ci tutaj? — spytał niespokojnie.
 — Mnie — źle, z tobą?!
 — Więc cóż? — badał, schylając się ku niej.
 W oczach łzy jej się szkliły, a rumieniec objął skronie i szyję nawet.
 — Co, jedyna? — powtórzył prosząco.