Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/333

 — Spocznij, Aleks — poprosiła go.
 — Niema czasu — odparł, żegnając ją serdecznem spojrzeniem.
 Obozowisko składał wóz olbrzymi płótnem opięty, opakowany sprzętami i narzędziami; cztery chude woły i koń, na lassie u drzewa przyczepiony, pasły się nad potokiem, ognisko tlało w środku polanki.
 — I oto wczoraj przybyliście? — spytał Simson.
 — Wczoraj, panie — odparła.
 — Nie dajcie mężowi tyle pracować. Zmoże się i rozchoruje, a blockhauzu czy tak, czy owak, nie postawi do zimy. Na to trzeba czterech ludzi dobrze wypoczętych i od niego tęższych. Wyście się pewnie w pałacu chowali.
 — Dziesięciu silnych tego nie zniesie, co on zniósł, panie, a skoro rzekł, że blockhauz będzie, to i będzie — odparła — żadna moc go nie zatrzyma.
 — Szkoda mi was — zamruczał stary.
 Spojrzała na niego jasno, bez trwogi i smutku.
 — Dobrze nam tu, bo złych ludzi niema.
 — Szczęść wam Boże! W razie potrzeby pomoc wam damy. A tymczasem do zobaczenia.
 Simsonowie pożegnali zawziętego cieślę i poszli, trzebiąc liany po drodze. Długi czas milczeli obydwaj.
 — Spokojni ludzie — zadecydował wreszcie stary.
 — Jaka ona cudna! — zawołał Sam z zachwytem.
 — Cudna, bo cudna! I dobra kobieta, ale nie na żonę dla trapera. Ta mu nie pomoże stawiać chaty.
 — Na taką nigdy się napatrzeć nie dosyć. A taki jej żal przytem.
 — Dobrzy, myślę ludzie — powtórzył stary —