Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Pożary i zgliszcza.djvu/145

 — Księże wikary — rzucił — smutną wieść zapomniałem wam oznajmić. Proboszcz nasz u Moskali, oskarżony o błogosławienie partji.
 Trzy cienie zmalały wśród zarośli i zginęły.
 Ksiądz blady, z ogniem w oczach stał chwilę jak gromem tknięty, potem bez słowa ruszył w tym samym kierunku.
 — Gdzie idziecie? — wołał wódz za nim.
 Obejrzał się raz ostatni, wielkim krzyżem znacząc gromadę bohaterów.
 Mijał już Żelisławskiego. Chłopak zatrzymał go z poszanowaniem za sutannę.
 — Zostańcie, ojcze! — prosił. — Oni was obu zabiją!
 Wikary uśmiechnął się łagodnie, gładząc jasny włos wyrostka.
 — To niech i mnie, synu, dane będzie szczęście ofiary dla Ojczyzny! — odrzekł powoli, idąc dalej.
 Żelisławski ze łzami w oczach ucałował sutannę, usunął się z drogi, schylając głowę.
 Potem położył się znowu, uśmiechnął i wyszeptał półgłosem z mieszaniną entuzjazmu i rezygnacji:
 — Dla Polski cierpieć, alboż to boli!
 Szata księdza znikła już oddawna. Obóz się budził, zmieniano posterunki, nowi dwaj Stróże wzięli w opiekę Czaplica. Leżał jak kłoda długie godziny. O południu zaledwie dźwignął się i siadł z niesłychanym trudem. Wyglądał, jakby się z losem pogodził, był pokorny, smutny, zgnębiony.
 Poprosił grzecznie o posiłek i wodę, nie odgrażał się ani miotał. Spokojnie siedział pod drzewem, pilnie oglądając każdy szczegół obozowiska.