Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/072

 Na dziobach i pazurach miały ślizgość świeżej posoki.
 Cofnął się Rosomak, ognisko rozdmuchał i znowu omamił głód tytoniem.
 A tymczasem świat się zbudził, rozbarwił, rozśpiewał z taką ochotą i zapałem, że aż zarażony tem — leśny człowiek począł nucić, półgłosem.
 — Codzień z rana, rozśpiewana
 — Chwal, o duszo, Maryę.
 — My som! Wodzu! — rozległo się za topielą. Porwał się Rosomak.
 — Witajcie. Przynieśliście sznury?
 — Całe mnóstwo.
 — Zwiążcie razem. Przytwierdźcie jeden koniec do brzozy na brzegu — ciśnijcie mi tu drugi z hakiem. Weź cały rozmach Żurawiu, bo Pantera kaleka.
 — Aha, będzie poręcz w braku mostów. A może mamy chodzić po linie? — wołał Pantera.
 — Ty nie dworuj, ale wracaj pędem do chaty, przynieś strzelbę i cztery świeże naboje.
 — Co się stało? Ryś tam może siedzi?
 — Gorszy zbrodniarz. Śmigaj, Chyża Pantero.
 Sznur padł w wodę niedaleko sosen. Rosomak go dostał, przytwierdził do drzewa i po chwili Żuraw wylądował obładowany.
 — Chleba! — upomniał się Rosomak. Dostał pełną torbę.
 — Na kogo śmierć? — spytał Żuraw.
 — Zaraz ci pokażę.