Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/364

przygwożdżona, znowu przyszła do Tychona. Wypijała mu krew z twarzy, zabierała moc całą, dławiła go w pieszczotach. Nie miały nad nią już władzy żadne czary. I ujrzał znachor, że to zguba po niego przyszła, i upokorzył się okropnie, byle to jedno kochanie swoje ratować.
 Poszedł do Makuszanki.
 Zastał staruchę siedzącą bezczynnie u komina, nad przęśnicą lnu pełną.
 Może myślała — po co prząść!.. Ujrzawszy go, nie pozdrowiła, ani wstała, ani nawet nie okazała żadnego uczucia.
 Sięgnęła tylko po wrzeciono, i przędła.
 — Czemu to wy za Łucysią waszą „stołu nie odprawicie“ (nabożeństwo żałobne)? — spytał ponuro.
 — W czystości kto pomarł, „stołu“ nie potrzebuje — odparła bezdźwięcznie.
 — A widać, że potrzebuje, kiedy w mogile spokoju nie ma, i do ludzi chodzi.
 — Żeby mszy chciała, to do mnie-by przyszła. Kiedy chodzi, to wie, do kogo, i poco! — rzekła baba, dziko nań spoglądając.
 — Wy jej chodzić zabrońcie. Matki posłucha. Dziesiąta noc jak mego Tychona męczy!
 Makuszanki twarz kurczyła się strasznie.