Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/213

 Wicher się zerwał i zahuczał; raz i drugi padł grom niedaleki, i widać było przy błysku, że chmura czarna prędko obejmowała całe niebo.
 — Będzie ulewa straszna — rzekł Kalenik.
 Skryli się do szałasu, bo spadły pierwsze krople, i wicher z nóg walił.
 — Popłynie siano, popłynie! I stóg, co nie zwierzchniony, do spodu przemoknie. Posiedzimy tu miesiąc!
 Teraz ulewa zamieniła się w potop.
 Przez dach z trawy do szałasu lały się strumienie na ich plecy, bielizną osłonięte. Odzieżą nakryli kosy i siekierę, a Łucysia resztki chleba i krup. Sami zaszyli się w kąt, i cierpieli. Noc tak przeszła bez snu — w wodzie. Nad ranem Kalenik wyszedł na świat, i ręce desperacko wbił w kudły. Łąki, jak okiem zajrzeć, stały pod wodą, pokosy zgmatwane pływały, do brudnych szmat podobne.
 — Ot i przyszło na lichy koniec mnie! — zamruczał. Nie będzie siana!
 Łucysia dzwoniła zębami, stojąc za nim. Daleko więcej od klęski chłopa zajmował ją namysł: jak ogień rozłoży z mokrej łozy i przesiąkłych wilgocią szuwarów.
 — Kalenik, daj zapałkę! — rzekła.
 — Idź do djabła! — burknął.