Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/094

 Dziewczyna wyszła z kąta w śnieżnej koszuli, rumiana, uśmiechniona.
 — A świtka w naszej komorze! — zaśmiał się.
 Wesołość jej znikła. Popatrzała na niego z przerażeniem.
 — Albo to prawda ma być! — szepnęła.
 — A jakże! Pojedziesz ze mną na sianokos.
 — Z wami! O Jezu — szepnęła.
 — Tak jęczysz, jakby to niedola była.
 — Mnie was tak straszno!
 — Czego? Albo ja tobie liche słowo kiedy rzekł, albo uderzył? Durna ty!
 — Mój Boże! Mnie się zdaje, że wy źle myślicie. Ja-by od was uciekła za lasy.
 — Nie uciekniesz. A nie bój się. Czego się trzęsiesz?
 — Dolo moja! Jak do Perechreścia pójdę, kto tutaj we dworze za len odrobi, i za kartofle, i za siedzibę!
 — Albo to tylko we dworze pole jest. Posiejesz u mnie, posadzisz kartofle. Odrobicie mnie!
 — O Jezu! Kiedy mnie was tak straszno!
 — Tfu! Narzucił tobie kto ten lęk. Chcesz ot patrz palec na palec składam i poprzysięgnę,