Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/324

 Otworzył jej drzwiczki — zajął swe miejsce — ruszyli ku miastu.
 Dojeżdżali już do willi, gdy jakiś przechodzień zaczął machać kapeluszem i wołać.
 Obejrzał się Tomek i maszynę zatrzymał, bo poznał Plichtę.
 Malarz podszedł zadyszany i powitał pannę von Treyzner odrazu szczerem zapytaniem.
 — A hrabina?
 — Jest. Mieszka z mężem — tu opodal willa Costanza — ale hrabia miał wypadek z bronią i chwilowo nie przyjmują.
 — No, to ja tymczasem pogawędzę z waszym szoferem, ho stęskniony jestem za swoją gwarą. Pani się dziwi, że go znam — ano pokumaliśmy się w Lugano. Nieprawda, jak on do doktora podobny?
 I nie troszcząc się dalej o zgorszoną damę — siadł obok Tomka, i jakby się wczoraj rozstali, zaczął gawędzić.
 Gdy przed willą panna von Treyzner wysiadła, spytał konfidencyonalnie:
 — Zawracanie głowy z tym wypadkiem z bronią. Pewnie jakaś sprawka szwagierka?
 — Niema go w Nicei — odparł Tomek wymijająco.
 — A wy czemu w bandażach? Mieliście wypadek z samochodem?
 Tomek się roześmiał.
 — Kiedy pan tak ciekawy — to proszę po-