Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/204

 — U nas były też takie, ale żyd zabrał. I u nas była taka duża szafa — ale też żyd zabrał.
 — A ciebie żyd nie chce zabrać?
 — Mnie mamusia nie da żydowi. Wczoraj — to mamusia oddała żydowi swoje włosy — takie duże, duże — i taka śmieszna bez włosów.
 Zaśmiała się skowrończym szczebiotem.
 Tomek usiadł na łóżku.
 — Jak się ty mała nazywasz?
 — Janina Motylska, jak mamusia — a jak będzie braciszek — to się będzie nazywał Józef — jak tatuś.
 — Jakto — będzie braciszek?
 — A tak, braciszek będzie od Bozi na Gwiazdkę.
 — Śliczny upominek! A jadłaś ty dzisiaj obiad?
 — Dziś piątek, to była herbata — a jutro będą kartofle — jak ta pani mamusi zapłaci.
 — Jeść ci się nie chce?
 — Nie.
 Wydobył z kieszeni dwa złote.
 — Weź to, mała, i kup cukierków.
 Dziecko wzięło monety i prędko wyszło.
 Po chwili ukazała się we drzwiach sama Motylska.
 — Dobry wieczór panu. Czy naprawdę kazał jej pan kupić cukierków?