Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/043

 — Skoń-że wreszcie! — burknął Tomek. — A pewny jesteś przyjęcia?
 — Tak, to dawno już zdecydowane.
 — Masz gust do tej panny. Przecie to chodzące skrofuły. Oczy czerwone, cera spleśniała, usta obrzękłe. I po takiej Ewce!
 — Ciszej-że! — wskazał oczami furmana i zaczął mówić po francusku.
 — Panna Pułaska ma bardzo dobre ułożenie, gospodarna, ładnie gra. Że tobie się nie podoba, to dla mnie nie racya.
 — Nie zawracaj głowy. Podobać się nikomu nie może — ale ci się chce Żernik — i wyzwolenia z Zagajów. No — dostaniesz teściową — caca!
 — Właściwie — co cię to obchodzi. Jak mnie spłacisz z Zagajów — kupię sobie majątek, i z Żernik żonę zabiorę.
 — Ja też pewnie w Zagajach z tą załogą starych siedzieć nie będę.
 — Musisz.
 — Ty może musisz — a ja nie. Chciałbym wiedzieć, kto i co mnie zmusi?
 — A cóż będziesz robić, jak ci ojciec pieniędzy nie da. Wszystko jego. Chyba pójdziesz na swój chleb, ale właściwie czembyś zarabiał? Nie skończyłeś żadnego wyższego zakładu.
 — Jak zechcę, dam sobie radę bez patentu.
 Władek poruszył brwiami — było mu tak obojętne, jak się brat urządzi, a spierać się nie