A wżdy im to niewdzięczno, o naszem złem radzą,
Więcej im zawżdy Prusy niźli Turcy wadzą.
To rzekszy, poszła płacząc zaraz z wojski swymi,
A Polska jęła słowy narzekać rzewnemi:
Iż jest taka ślepota w moich synach sprosna.
Oto mi bliską plagę sąmsiada winszuje,
A wżdy z nich żaden się w tem bynajmniej nie czuje.
Cóż ja mam z nimi czynić uboga sierota,
W budowanych miastach, zamkach małom się kochała,
W przestronem polu zawsze wszystkę ufność miała:
Skarby moje, chleb, piwo, żelazo na pługi.
Potraciłam cne ony swej ojczyzny sługi,
I prawie na wszystek świat wszędzie rozsyłała.
Niepośledniejsza była Wanda, moja córka,
Nad którą jeszcze stoi usypana górka.
Wiele z mych synów, mężów czystych wychadzało,
Był on święty Piast, byli cni Bolesławowie,
I z Władysławy oni też Kazimierowie.
Bywali i panowie radni prawie święci,
Którzy Rzeczpospolitą mieli na pamięci.
Różniejszych obyczajów są dziś synaczkowie,
Którzy tylko macają, gdzie kupić zagony,
A małą pieczą mają o dobro Korony.
Smoleńsk wzięto, a wżdy ich to namniej nie ruszy,
Tatarzyn ruskie ziemie częstokroć plondruje,
A przedsię przeciwko im nikt się nie gotuje.
384 Polska ziemia.
