Jeszcze pójdę do ziemie sąmsiedniej wołoskiej,
Która jest w przyległości ze mną ziemi polskiej.
Nie tak nam więc oń trudno, gdy się dobrze mamy.
Zatem rzecze: Sąmsiado wejrzy na mię jasno,
Widzisz, od nieprzyjaciela jak mi barzo ciasno.
Ratujże mię w przygodzie jak miła sąmsiada,
Turcy codzień z mocą swą na mię się obrócą,
I do końca już ogniem me włości popłóczą;
A jeśliże z Tatary pospołu się ruszą,
Już mnie do szczętu zniszczą i wiecznie zagłuszą.
Wołoska ziemia, barzo smutna białagłowa:
Moja namilsza siostro, nie śmiejże się ze mnie,
Zaż nie widzisz na oko, co się dzieje u mnie?
Dosyć smętku i żalu ja też mam w swej głowie,
Córki, syny i skarby, i polny dobytek
Wypędzono do Tatar i do Turek wszytek.
Syny me drugie, których Turcy nie pobrali,
Te Polacy u siebie pościnać kazali.
I okrutne Tatary na nie przywodziła,
Albo żebym im w piciu słać miała truciny.
Sam Bóg to wie, żem Polsce nie dała przyczyny
Do nieprzyjaźni. Turcy tak nas zniewolili,
Ach niestetyż prze moich synaczków niezgody
Nie mogę oto onej mieć pierwszej swobody.
Na złośliwe pasierby przyszły dzieci moje,
Możeszli ty, opatruj, radzę, lepiej swoje.
286 Węgierska ziemia. 296 Wołoska ziemia.
