Był chleb, były konie, woły, śrebrne rudy,
Póki tu nie bywały tureckie obłudy.
Był lud, nalazł wszystkiego, co było potrzeba,
Dziś jedno co płacz idzie ustawnie do nieba.
Od sąmsiada do sąmsiada rad więc ogień przyjdzie.
To żałosnie wyrzekszy, płaczem się zalała,
A matka jej zaś Polska tak odpowiedziała:
Panu Bogu się poleć ma miła siestrzyczko,
Jeślić ten nie pomoże, próżna w kim nadzieja,
Trudno się domowego masz ustrzec złodzieja,
Który się już głęboko wkopał w twoje góry,
I ciebie samej ledwie nie obłupił z skóry,
Pobrał miasta i zamki, zwysiekał winnice.
Pan Bóg na nas posyła przez nie swój bicz srogi,
Przeto wszyscy cierpiemy od nich dziwne trwogi.
Cierp do czasu (ma rada), gdzie możesz, ulegaj,
Wszystko to, co u ciebie, u mnie się też dzieje,
Moja Rzeczpospolita tam i sam się chwieje;
Niestworność w moich wielka, niesporo obronie,
Gdzie co jedno poczniemy, wszystko w łeb koronie.
Myśląc, jako też z pośrzód nieprzyjaciół wyniść.
Ze wszech stron nieprzyjaciel dobrze mi nie myśli:
Zły Tatarzyn podolskie często pola kreśli,
Moskwa za uchem trąbi, od Szweda przestrogę
Szła precz ziemia węgierska, a głową kinęła,
Idąc k ziemi wołoskiej, tak z sobą mówiła:
258 Polska ziemia.
