Także i przed posłami, co na syem zjadą:
Synowie, którzyście są właśni moi mili,
I ze mnie wszystkorodnej matki się zrodzili,
Co wam powiem, bierzcie w swe uszy i w swe głowy,
Nie dajcie się na stronę prywacie uwodzić,
Bo to i wam i dziatkom waszym będzie szkodzić.
Otoście mię, matkę swą własną, opuścili,
A cudzych ziem zwyczajów i spraw się napili.
A jak walecznych ludzi dość pohołdowała.
I chowałam was prawie jako syny, córki,
W dostatku wielkim, właśnie jako matka pszczółki:
Płodem świętym, powietrzem zdrowem opatrzała,
Gdy z obcych ziem zwyczaje wy do mnie wnaszacie,
Wiedzcie, że mię na sztuki matkę swą targacie.
Takież, gdy nieprzyjaciel po mnie zbrojno chodzi,
Ciężko mi to, a ciężej, gdy w naszej krwi brodzi.
Nie mogę być bez smutku i wielkiej tesknice.
Nie lubię też łakomstwa, opilstwa i pychy,
Chcę, aby syn każdy mój był stateczny, cichy,
Jeździł po moich piersiach na koniu we zbroi,
Nie na swoje samsiady, ale na Turczyny
Konia osiadł, i zbroję włożył z szefeliny.
Ale się wy podobno wolicie gnieść sami,
Wszędzie pełno jest niezgód, waśni między wami.
A wżdy się k temu wszyscy przychylić nie chcecie,
Jakobyście z odmętu tego wypłynęli,
A żebyście do końca w nim nie potonęli.
