Mówięcy: Co wam po tem, że o tem mówicie,
Żadnego na swą wiarę tu nie nawrócicie.
Czekajcie, że czas przyjdzie, którego potrzeba,
Obaczym się, gdy nam czas sam Pan ześle z nieba.
Głośniej wam niż Biblia w imieniu zagędzie.
Potem po małej chwili wielkie wojska przyszły,
Wiodły je białegłowy, i same wprzód wyszły.
Nad pierwszem zacna pani była przełożona.
W prawej ręce sierp ostry, w lewej kłosie miała;
Nie wiem, co z Anteusem, synem swym, gadała.
Wzięła miecz rycerzowi, wzięła księgi księżej,
Kiedy się nie zgadzacie, będzie wszystkim ciężej.
Uderzyła o ziemię, a potem podarła,
Mówiąc srogiemi słowy: żeście pobłądzili
Tak w wierze jak w Statucie, alboście się spili.
Do błazna się rzuciła i skłuła oń cepy,
W drugiem pani o dwu głów była przełożona,
Na jednej czapkę miała, na drugiej korona.
Więc w prawej ręce kubek pozłocisty miała,
A w lewej grono wina, w uściech chleb trzymała.
Stroną wszystko chodziło, jakoby się bało.
Starsza się rozkudłała, posąg miała srogi,
Wołu dwiema rękoma trzymając za rogi.
Anteusza widziałem płacząc w swej starości,
Wołając: Biada, biada, już przyszły te czasy,
Musim przed Antychrystem uciec w góry, lasy.
129 Polska ziemia. 132 Anteus. 141 Węgierska ziemia. 145 Wałaska ziemia. 149 Anteus.
