łego, zwróciłem się do młodzieży akademickiej, rozdawałem broszurę prof. L. C. i namawiałem do propagandy idei — ale i tu znalazłem mało osób pragnących wziąć udział w tej pracy. Badając przyczyny obojętności napotkanej, przyszedłem do przekonania, że sama idea bez formy konkretnej nie może się przyjąć u nas. Więc proponowałem założenie towarzystwa konkretnego n. p. Esperanto. W owej jednak chwili nie było nikogo jeszcze we Lwowie, któryby znał ten język i umiał go wykładać, przeto i tu myśl na razie urzeczywistnioną być nie mogła. O projekcie założenia towarzystwa pisałem do Paryża. Prof. Couturat pochwalił ten projekt, oświadczając, że propagowanie idei języka międzynarodowego za pośrednictwem takiego towarzystwa jest bardzo dobre, gdyż tą koleją urabiać się może przekonanie o konieczności języka wspólnego dla wszystkich. W istocie rzeczy niechby tylko myśl sama zyskała dla siebie szerokie podstawy w społeczeństwie, a wtedy opracowanie języka łatwego, prostego, przystępnego dla ogółu, byłoby zadaniem nie trudnem. Popieranie języka Esperanto jest jeszcze i z tego względu najwłaściwszem, że on jest w całym szeregu tylolicznych języków sztucznych najlepszym i najbardziej zbliżonym do ideału, jaki w ogólnych zarysach podany został w broszurce niniejszej. Nadto pozyskał ten język już teraz licznych adeptów wśród narodów europejskich, a przytem daje najbardziej przekonywający dowód, że prosty, łatwy język międzynarodowy nie jest mrzonką, nie dającą się urzeczywistnić w praktyce, bo jeżeli jednemu utaletowanemu człowiekowi udało się osiągnąć tyle pomyślne wyniki, to zbiorowa praca wielu uczonych zdoła pokonać wszelkie trudności i dojść potrafi do wyżyny doskonałości upragnionej.
Lwów, w maju 1906.
Dr. B. Dybowski.
