Strona:PL Lord Lister -42- Odzyskane dziedzictwo.pdf/14

 Rogers wykonał ruch podobny do uderzenia sztyletem.
 — Myli się pan — mruknął Dick. — Nie zrobiłem tego, o czym pan mówi.
 — Co mówisz? Nie zrobiłeś... Do licha! To sprzeczne z naszą umową. Chcesz więc ostatecznie poróżnić się ze mną. Dlaczego nie dokonałeś tego, co ci poleciłem? Okazji ci prawdopodobnie nie brakło. Zabrawszy dokumenty mogłeś również zrobić i to drugie.
 Rogers nie posiadał się ze zdenerwowania. Dick odparł z największym spokojem.
 — To długa historia. Będę mógł ją panu opowiedzieć. Kończyłem już moją robotę, gdy nagle ktoś mi przeszkodził. Nie wiem, kto to był. Może steward a może kto inny. Myślałem wówczas tylko o ucieczce i szczęśliwy byłem, gdy znalazłem się po za obrębem okrętu. Następnego dnia wsiadłem na jakiś inny podły statek, to cud, że dotąd żyję. Widziałem baroneta w chwili, gdy wysiadał na ląd angielski.
 — Jak on wygląda? Czy był zdenerwowany? Czy pobiegł na posterunek policji?
 — Musiał prawdopodobnie meldować o kradzieży jeszcze w Calais. Nie wyjaśniłem tej okoliczności. Z nim razem wysiadł jakiś Brazylijczyk o ciemnej cerze. Być może, że to on przeszkodził mi w zadaniu ciosu. Baronet wyjechał do Londynu, ale zabawił tam krótko. Tego ranka wsiadł wraz ze swym dziwnym towarzyszem do tego samego pociągu, co i ja, poczem wysiadł na tej samej stacji. Uważam za stosowne przestrzec pana, mister Rogers, że młody Douglas znajduje się teraz właśnie w drodze do Woodhausu.
 — Przeklęta historia — mruknął Rogers. — Byłem przekonany, że nam tego oszczędzisz. Może ma on jeszcze jakieś papiery?
 — Nie ma żadnych — odparł Dick. — Zabrałem wszystkie. Z tej strony nie ma powodów do obaw. Może będzie się starał dowieść swych praw w inny sposób i przypuszczam, że wszyscy uwierzą mu na słowo.
 Po dwugodzinnej jeździe zbliżali się właśnie do pałacu w Woodhaus, gdy Rogers zakomunikował towarzyszowi parę rzeczy; a mianowicie:
 — Jim i Tom dostali się do więzienia, adwokata Windhama okradziono sromotnie, przyczym bohaterem zdobycia jego kasy ogniotrwałej był sam Raffles. Wreszcie — że do pomocy w prowadzeniu zbrodniczego planu zjawi się nazajutrz narzeczona Rogersa Betsy Long..
 — Jeśli tak, to w porządku — zawołał Dick. — Betsy Long może nam oddać większe usługi, niż Jim i Tom razem wzięci. Teraz jestem spokojny. Baronet może śmiało przyjechać razem ze swym towarzyszem.
Minęła godzina. Znajdowali się już w ciepłym pokoju pałacu, wygodnie rozlokowani, gdy dał się słyszeć odgłos zajeżdżającej bryczki. Była to bryczka, którą sir Douglas wynajął na dworcu kolejowym.
 Młody dziedzic zeskoczył na ziemię, towarzyszący mu człowiek o oliwkowej cerze zajął się wyładowywaniem bagaży.
 — Kogo mam zaanonsować — zapytał Rogers — zwracając się w stronę nowoprzybyłych.
Nie wiem, czy panu wiadomo, że posiadłość ta znajduje się chwilowo pod sekwestrem. Czy mają panowie jakiś specjalny cel w złożeniu nam teraz wizyty?
 — Tak — odparł młody człowiek, z niezmąconym spokojem. — Jestem sir Henry Douglas, bratanek zmarłego baroneta — przybywam tu na miejsce, aby dowiedzieć się o okolicznościach, towarzyszących śmierci mego stryja.
 — Cóż słyszę, sir Henry Douglas — zawołał Rogers, udając zdumienie, choć wargi jego drżały ze zdenerwowania. — Proszę mi wybaczyć, moi panie, ale to zakrawa na zwykły żart. Jak mi wiadomo, bratanek baroneta zmarł przed kilku laty.
 — To omyłka — odparł młody Douglas. — Jeśli tego rodzaju nowina dotarła do Europy muszę ją sprostować. W czasie wojny z Argentyną zostałem zraniony ciężko, lecz nie śmiertelnie. Wskutek tego powstała ta plotka.
 Rogers wzruszył ramionami.
 — Nie do mnie należy decyzja — dodał. — Zechcą panowie wejść do środka.
 Ironiczny uśmiech zarysował się dokoła jego ust. Sir Henry nie zauważył tego. Natomiast Brazylijczyk z po za kufrów rzucił na Rogersa badawcze spojrzenie.
 Rogers zaprowadził sir Douglasa do obszernej komnaty, w której adwokat Windham trząsł się z zimna. Siedział tuż przy kominku. Był w zdecydowanie złym humorze. Myśli jego krążyły dokoła śmiałej kradzieży, której padł ofiarą. Adwokat spojrzał niechętnie na gościa i niedbale odpowiedział na jego pytanie. Młody człowiek powtórzył prawnikowi to, co już raz powiedział Rogersowi.
 Mister Windham spoważniał nagle. Wskazując sir Douglasowi fotel rzekł:
 — To bardzo ciekawe... Jest więc pan człowiekiem, który zmartwychwstał. Wkrótce po śmierci starego baroneta, otrzymaliśmy wiadomość, że zginął pan w walkach prowadzonych przez Brazylię z Argentyną. Przywiózł pan prawdopodobnie z sobą dowody, stwierzające pańską tożsamość. Zmarły, którego miałem zaszczyt być radcą prawnym, zapewniał mnie niejednokrotnie, że zabrał pan z sobą wszystkie dokumenty rodzinne. Mam wrażenie, że przechował je pan starannie.
 — Do niedawna znajdowały się one jeszcze w moim posiadaniu. — W porcie Calais skradziono mi je w bardzo dziwnych okolicznościach.
 — To bardzo smutne — odparł Windham. — A więc nie ma pan przy sobie żdnego dowodu, stwierdzającego, kim pan jest?
 — Skradziono mi wszystkie papiery rodzinne — ciągnął dalej baronet spokojnym tonem. — Ponieważ jednak w Brazylii służyłem w wojsku w stopniu oficerskim, mógłbym sprowadzać stamtąd dokumenty, stwierdzające prawdziwość moich słów. Znam w Brazylii wiele osób na najwyższych stanowiskach, które oświadczą, że jestem naprawdę sir Henry Douglasem, bratankiem zmarłego baroneta. Mam nadzieję, że to wystarczy.
 — Kto wie — rzucił adwokat. — Wedle pańskich słów spędził pan conajmniej dziesięć lat w Brazylii. Opuszczając Anglię miał pan lat osiemnaście. A w dziesięć lat człowiek bardzo się zmienia, zwłaszcza pad tropikalnym słońcem.
 Możliwe, że baronet Douglas ustanowił pana jedynym dziedzicem Woodhausu i innych dóbr. Powtarzam panu jednak, że ta tajemnicza kradzież wywoła tysiączne trudności, biorąc wszystko z jaknajlepszej strony, będzie pan musiał wszcząć długi kosztowny proces. Zwracam panu uwagę, że