Strona:PL Lord Lister -41- Czarna ręka.pdf/13

 — Zadziwiasz mnie — odparła miss Toni. — Zamiast wściekłości okazujesz obojętność i zadowolenie.
 — Podziwiam tylko mistrzowskie uderzenie Rafflesa — odparł. — Po za tym jestem twojego zdania. Ten człowiek zasłużył na śmierć.
 Auto zatrzymało się na rogu jakiejś wąskiej uliczki. Pasażerowie zapłacili szoferowi i wysiedli. Zatrzymali się przed dwupiętrowym niepozornie wyglądającym domem. Na murze widniał szyld: „Doktor Sabatini — Ginekolog Akuszer.
 Zadzwonili: Otworzyła im stara kobieta i wprowadziła do poczekalni, odpowiedziawszy po włosku na ich przywitanie. Miss Toni była widocznie częstym gościem w tym domu, gdyż nie stawiając dalszych pytań weszła na pierwsze piętro, bez pukania otworzyła drzwi od pokoju, w którym siedzieli sami mężczyźni. Po ciemnym kolorze ich twarzy i czarnych kręconych włosach, poznać było można południowców. Z hałaśliwą wesołością przywitali miss Toni i jej towarzysza. Robili wrażenie ludzi dobrze wychowanych. Ubrani byli starannie i sadząc z tytułów, musieli należeć do prawdziwej włoskiej arystokracji.
 Trudno byłoby się domyśleć że gentlemani ci są wodzami słynnej „Camorry“, organizacji Czarnej Ręki.
 — Gdzie jest doktor Sabatini — zapytała miss Toni.
 — Konferuje w sąsiednim pokoju z Sergiuszem Iwanowiczem.
 — Musimy natychmiast widzieć się z doktorem Sabatini, w sprawie oswobodzenia naszych towarzyszy — odparła miss Toni
 — Niech się pani uspokoi — odparł jeden z członków Camorry. Doktór Sabatini wydał już rozkazy członkom naszej sekcji policyjnej. Możemy przyjąć za pewnik, że w ciągu dzisiejszej nocy więźniowie zastaną zwolnieni.
 W sąsiednim pokoju zabrzmiał dzwonek. Doktor Sabatini skończył swą konferencję.
 Miss Toni otworzyła drzwi i wraz z towarzyszami weszła do gabinetu doktora Sabatiniego.
 Był to duży pokój z ciężkimi meblami. Okna zasłonięte były grubymi aksamitnymi portierami. Na biurku paliły się w kandelabrach dwie świece, rzucające skąpe światło na stosy papierów. Za biurkiem siedział człowiek o siwej brodzie i twarzy przypominającej weneckich dożów.
 Był to doktor Sabatini, naczelny szef Czarnej Ręki — człowiek stojący na czele stowarzyszenia najgroźniejszych i najlepiej zorganizowanych zbrodniarzy.
 Sądząc po jego powierzchowności ujmującej, nikt nie byłby w stanie odgadnąć ile zbrodni obarczało jego sumienie. Sam z dumą nazywa się „czerwonym władcą“. Uwielbiał krew...
 Członkowie Camorry stanęli w pozie pełnej szacunku przy drzwiach. Tylko miss Toni usiadła w fotelu. Doktór Sabatini utkwił w niej ostre spojrzenie.
 — Popełniła pani olbrzymie głupstwo!
 — Głupstwo? — zapytała łagodnie miss Toni.
 — Oczywiście — głupstwo — odparł Sabatini. — Powinna pani natychmiast po śmierci Mortona zabrać wszystko, co posiadało jakąkolwiek wartość i zniknąć.
 — Mieliśmy nadzieję — odparła młoda dziewczyna — że uda nam się osiągnąć wyższe ceny za przedmioty, znajdujące się w magazynie. Dlatego też zostawiliśmy.
 — Ci dwaj, którzy pozwolili się schwytać zostaną ukarani — rzekł doktór Sabatini. — — Odeślę ich do naszej sekcji New Yorskiej, gdzie zajmą stanowiska początkujących. Udało mi się dzięki listom polecającym zainstalować Pietra, jako służącego u jubilera, ciebie zaś jako damę do towarzystwa. Gdy wyprawiłem człowieka tego dyskretnie na tamten świat, zostaliście niezdarnie na miejscu, i wpadliście w pułapkę zastawioną przez Rafflesa.
 Zwrócił się do Camorristów, stojących obok drzwi.
 — Zastanawiałem się nad sposobem ukarania Tajemniczego Nieznajomego i jego pomocnika. Ten człowiek oddał w ręce policji dwóch naszych towarzyszy. Przed upływem trzech dni musi odpokutować śmiercią za tę zuchwałość. Hrabio Albergo, do pana należy wykonanie wyroku.
 Wezwany zbliżył się do doktora Sabatiniego i otrzymał z rąk jego kartkę papieru, noszącą na sobie znak Czarnej Ręki. Gdy hrabia przeczytał list, doktór Sabatini wręczył mu kopertę, zaadresowaną do lorda Listera alias Johna Rafflesa.
 — List musi jeszcze dzisiejszej nocy dojść do rąk adresata — rzekł doktór Sabatini. — Oto plan. — Jeśli wykona go pan dokładnie, przed upływem trzech dni „Tajemniczy Nieznajomy“ przeniesie się do wieczności.
 Dał ręką znak, że audiencję uważa za skończoną.
 Około godziny drugiej w nocy w mieszkaniu lorda Listera przy Regent Parku zadźwięczał dzwonek.
 Stary służący aż podskoczył z przerażenia. Spojrzał przez „judasza“ i ujrzał za drzwiami ciemną sylwetkę mężczyzny.
 — List bardzo pilny do lorda Listera — rzekł.
 Włożył list do skrzynki i zniknął. Służący wszedł do sypialni lorda i obudził go. Raffles otworzył list i przeczytał go z takim spokojem, jak gdyby chodziło o jakąś sprawę czysto zawodową. Ubrał się spiesznie i wszedł do sypialni Charleya, położonej o piętro wyżej.
 — Charley!
 Młody człowiek usiadł na łóżku.
 — Co się stało?
 — Nic ważnego. Przysłano mi wyrok śmierci.
 — Wyrok śmierci? — powtórzył Charley zdumiony. — Czyżbyś popełnił morderstwo?
 — Nie — odparł Raffles — Ale za to pozwoliłem sobie na wskazanie policji dwóch członków zbrodniczej bandy. Wyrok śmierci zresztą obejmuje i ciebie.
 — To istotnie przykre. Nie mam jeszcze zamiaru rozstać się z tym światem. Co zamierzasz robić?
 — Od jutra przeniesiemy się do małego dwupiętrowego domku na Webster Street, który wynająłem dwa miesiące temu — odparł Raffles. — Nie możemy się tutaj pokazać, póki nie wyrównamy rachunków z tą bandą zbrodniarzy. Sprawa jest dość poważna. Będziemy mieli do czynienia z ludźmi zręcznymi i odważnymi.
 W pół godziny później obydwaj przyjaciele przenieśli najpotrzebniejsze rzeczy do nowej siedziby.