Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/274

chnię i piwnicę, Należało się przeto spodziewać, że będzie czeni ugasić pragnienie.
 „Beczki! Beczki! — wołał uradowany wicehrabia. Obejrzeliśmy je dokładnie, lecz wszystkie były hermetycznie zamknięte.
 Usiłowałem więc zbadać za pomocą małego, ostrego nożyka ich zawartość, gdy nagle usłyszeliśmy monotonne i rytmiczne wołanie, tak często spotykane na ulicach Paryża:
 „Beczki! beczki, czy macie beczki do sprzedania?”
 Cofnąłem rękę, wsłuchując się chciwie.
 Śpiewne nawoływanie rozległo się jeszcze, lecz cokolwiek dalej.
 „Co to jest? — szepnął wicehrabia, — głos wychodzi z beczek...”
 Głos ucichł i nie dał się więcej słyszeć.
 Powróciłem do przerwanej pracy i wywierciłem dziurkę w pierwszej, najbliższej beczce; przysunąłem latarkę i cofnąłem się zdumiony, odrzucając z całych sił latarkę od siebie...
 Przez maleńki otwór w beczce sączył się proch.