Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/223

wgórze pochylone trwożnie twarze obydwóch dyrektorów.
 „Dzieje się tu coś, czego nie możemy zrozumieć, — zabrzmiał wzruszony, niepewny głos Mon — charmina i, w tej samej chwili, obydwie zafrasowane twarze znikły za drzwiami.
 „Dziękuję za tak obszerne wyjaśnienie“, — zaśmiał się drwiąco komisarz.
 „Nie pierwszy to raz Mauclair zasypia, — odezwał się pogrążony dotąd w zamyśleniu reżyser, — przypominam sobie, jak raz zastałem go chrapiącego w najlepsze w budce podczas przedstawienia.“
 „Kiedyż to było?“ — zapytał prędko p. Mifroid.
 „Niedawno... ot, było to tego wieczoru, gdy Carlotta — pamięta p. komisarz — gdy Carlotta tak fatalnie skompromitowała się na scenie.“
 „Naprawdę? było to tego wieczoru?“
 Pan komisarz poprawił okulary i wpatrzył się badawczo w reżysera.
 „Czy Mauclair zażywał tabakę?“ — zapytał po chwili.
 „Tak, p. komisarzu. To był wielki amator tabaki. Ot! leży tu właśnie jego tabakierka“.
 P. komisarz, nie rzekłszy już słowa, zabrał wskazaną tabakierkę i włożył ją do kieszeni.
 Raul i Pers, których obecności nikt się nie domyślał, byli świadkami jak wynoszono ciała i jak po chwili komisarz i reżyser, zamknąwszy uważnie drzwi, oddalili się.
 Wtedy Pers dał znak Raulowi, aby powstał