Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/222

łączących schody z podziemiem. Poruszył drzwiami, lecz nie ustąpiły pod naciskiem.
 „No! no! — zawołał komisarz, — panie reżyserze! patrzno pan! Nie mogę otworzyć tych drzwi!...
 Nareszcie ustąpiły pod silniejszem pchnięciem reżysera. Wstępując na schodki, komisarz potknął się o ciało mężczyzny, zagradzające mu przejście.
 „Mauclair! ależ to Mauclair! — zawołał reżyser, rozpoznawszy głównego maszynistę. — Nie żyje!“
 Komisarz pochylił się nad ciałem.
 „Nie! On jest tylko uśpiony lub pijany,“ — rzekł p. Mifroid. Powstał, zeszedł jeszcze kilka stopni i krzyknął:
 „Ależ, patrzcie! patrzcie!... Dwóch ludzi leży tam na dole! Co to jest?! Co to znaczy?...“
 Reżyser zbiegł ze schodów i stanął zdumiony.
 „To są pomocnicy Mauclaira, — wyrzekł w osłupieniu. — Zdaje się, również mocno uśpieni! Teraz wszystko się wyjaśnia. Ktoś obcy był tutaj i kierował oświetleniem, i ten sam człowiek dopomógł nędznikowi w porwaniu Krystyny Daaé!
 Doktora! Natychmiast niech kto biegnie po teatralnego doktora!!“
 Komisarz policji, pochylony nad nieszczęśliwemi ofiarami, obserwował je ciekawie.
 „Dziwna! dziwna sprawa! — szepnął jakgdyby do siebie. No i cóż? moi panowie? — wyrzekł głośno. Może wytłumaczycie mi, co to wszystko znaczy...“
 Poprzez szpary przepierzenia Raul dostrzegł