Strona:PL Leblanc - Zwierzenia Arsena Lupina.djvu/90

 — Milcz, Lupin!
 W tonie jej głosu brzmiała jakaś uroczysta nuta. Lupin umilkł, obserwując uważnie oboje swych strażników. Zarówno na czerwonej, nabiegłej krwią twarzy wdowy, jak i na delikatnej, bladej twarzy jej siostrzeńca, malowała się nieubłagana zaciętość.
 Wdowa pochyliła się nad leżącym:
 — Możesz mi odpowiedzieć na kilka pytań?
 — A czemużby nie?
 — Zatem słuchaj uważnie: Skąd dowiedziałeś się, że Dugrival nosił cały swój majątek w portfelu w kieszeni?
 — Oh — długie języki służby...
 — Od tego małego chłopaka, co nam usługiwał?
 — Właśnie.
 — I to ty ukradłeś memu mężowi zegarek, — by go potem mu oddać i w ten sposób zjednać sobie jego zaufanie?
 — Tak.
 Żachnęła się z oburzeniem:
 — Ach, ty głupcze, skończony idjoto! Okradłeś mego męża, doprowadziłeś go do samobójstwa, — a potem zamiast uciekać na koniec świata, — zostajesz z całą bezczelnością w Paryżu! Wiedziałeś przecież o tem, że na głowę zabitego zaprzysięgłam, że odnajdę sprawcę jego śmierci!
 — To mnie właśnie najbardziej dziwi, — odparł Lupin. — Jakim sposobem podejrzenia skierowały się na mnie?
 — Jakim sposobem? Toż sam się zdradziłeś.
 — Nie rozumiem.
 — Prosta rzecz... Owe pięćdziesiąt tysięcy franków...
 — No i cóż w tem nadzwyczajnego? Poprostu prezent...
 — A jakże, prezent, — każesz mi je nibyto telegraficznie wypłacić z Ameryki, aby odwrócić podejrzenia. Prezent, powiadasz? Widocznie więc sumienie cię ruszyło, — żal ci się zrobiło tego biedaka,