Strona:PL Le Rouge - Więzień na Marsie.pdf/201

i trwogi, raz się nareszcie dowiedzieć, co te znaki nam zwiastują.
 Kapitan uderzył w gong, a gdy na ten odgłos pojawił się służący, krajowiec, wydał mu w języku sanskryckim polecenie, a służący zniknął i wrócił za chwilę, niosąc walizkę z fotografjami.
 Wszyscy się do nich zbliżyli ciekawie.
 Boleński, drżąc nieco, wziął w rękę paczkę klisz i przeciął związujący ją szpagat.
 W tejże chwili rozległ się jego krzyk, w którym się jednoczyły: gniew, zdziwienie i rozpacz.
 Klisze, jaknajdokładniej utrwalone, przedstawiały teraz jednolicie czarną powierzchnię — bez śladu żadnej kreski, światła, plamki!
 Straszne, grobowe milczenie zaległo w sali przez chwil kilka.
 Niezdolni wydobyć głosu z ściśniętej nerwowo krtani, patrzyli z takiem zdumieniem, jak gdyby piorun padł wśród nich.
 Wreszcie Boleński, trupio-blady, sięgnął po drugą paczkę.
 Może ta pierwsza tylko była zepsutą?...
 Rozerwał gorączkowo sznurek — klisze były tak samo zczerniałe...
 Chwycił trzecią, czwartą... wszędzie to samo!
 — Jedynie elektryczność może wywierać w pewnych wypadkach wpływ podobny! — mruknął Ralf.
 — Ależ te klisze jeszcze wczoraj wieczorem były doskonałe! — wykrzyknął Boleński, którego zdumienie zmieniać się zaczynało w gniew — nie mogę sobie tego niczem wytłomaczyć...
 — Jest w tem coś innego — rzekł kapitan — to