Strona:PL Le Rouge - Niewidzialni.pdf/228

 Nie mówiąc ani słowa, wszyscy trzej poczęli z wściekłością odrzucać głazy, zamykające otwór podziemia, kalecząc do krwi ręce.
 — Cóż za nieszczęśliwy miałeś pomysł, Ralfie! — rzekł znękany Robert.
 Naturalista nie odpowiedział, lecz pracował ze zdwojoną siłą: odrzucał głazy wielkości człowieka, ręce jego ociekały krwią i błotem.
 Ukazał się nakoniec otwór spory, z którego buchnął słup dymu.
 Ralf już się wsuwał w przejście, gdy Robert odsunął go szorstko.
 — Ja sam chcę ją ocalić! — rzekł stanowczo i zniknął w dymie.
 — Idzie na pewną śmierć! — mruknął Ralf.
 Lecz, odrzuciwszy jeszcze parę głazów, poszedł w ślady przyjaciela. Zaruk nie odważył się iść za nimi, lecz zaczął gorączkowo usuwać głazy, aby otwór powiększyć.
 Przeszło kilka minut długich i męczących... Podziemie wciąż wyziewało dym, a dwaj śmiałkowie nie dawali znaku życia.
 Zaruk przechodził katusze, nasłuchując ciągle, nareszcie usłyszał głos, wołający nań po imieniu... Wtedy przywiązanie wzięło górę nad obawą i wskoczył w czarny otwór. Zaledwie uszedł kilka kroków, gdy natknął się na Roberta.
 — Prędzej! — usłyszał głos zamierający — niosę Albertę... bierz ją... ocal!
 Murzyn chwycił na ręce bezwładne ciało młodej dziewczyny i wyniósł je na zewnątrz.
 Złożywszy Albertę na trawie, powrócił do podziemia.