Strona:PL Le Rouge - Niewidzialni.pdf/229

 Nie mógł odrazu znaleźć Roberta, gdyż ten upadł, tracąc przytomność; odszukał go jednak po omacku i wyciągnął z jaskini.
 Robert wkrótce odzyskał przytomność, a pierwsze słowa jego były:
 — Alberta ocalona!?
 A nie widząc przyjaciela, dodał:
 — A Ralf? Co się z Ralfem stało?
 — Jestem! — odparł głos ochrypły, lecz wesoły.
 I Ralf, czarny od dymu, a błyszczący od potu, wyskoczył z otworu, kaszląc i kichając.
 — Czy żyje? — spytał z niepokojem, schylając się nad miss Albertą.
 — Tak — szepnął Robert — lecz zaledwie oddycha!
 — Trzeba ją natychmiast zanieść do źródła, tam ją otrzeźwimy świeżą wodą — rzekł Ralf — a jeden z nas musi wrócić do willi po ratunek.
 Schylił się i ujął młodą dziewczynę w swe silne ramiona, a wyprostowawszy się, poszedł naprzód tak lekko, jakby nie niósł żadnego ciężaru.
 Przedtem jednak przywołał Zaruka i rzekł mu ze zwykłym spokojem:
 — Mój kochany, zrób mi tę przyjemność i odejdź stąd nie prędzej, aż otwór do podziemia zostanie doskonale zawalony kamieniami. W przeciwnym razie mógłbyś się jeszcze kiedy spotkać z Niewidzialnymi!
 Zaruk nie dał sobie dwa razy tego powtarzać i wziął się do dzieła z prawdziwym zapałem, który potęgowała chęć oswobodzenia się na zawsze od Niewidzialnych i ostatecznego ich wygubienia.
 Robert i Ralf, niosący zemdloną ciągle Albertę, zastali przy źródle Jerzego, który już zupełnie przyszedł