Strona:PL Ksenofont Konopczyński Wspomnienia o Sokratesie.djvu/202

 — Czy więc i ludzie sprawiedliwi mogliby tak samo powołać się na swe dzieła, jak są w stanie cieśle wskazać na swoje?
 — Nie miałżebym Sokratesie umieć wymienić dzieł sprawiedliwości? Nawet — zapewniam cię — dzieła niesprawiedliwości wyliczę, gdyż niemało ich można widzieć i słyszeć każdego dnia.
 — Więc, jeśli pozwolisz, Eutydemie, napiszemy po jednej stronie S, po drugiej N, i następnie pod S zapisywać będziemy wszystko, co wyda się nam dziełem sprawiedliwości, pod N zaś to, co odnieść zależy do czynów niesprawiedliwych.
 — Dobrze, Sokratesie, jeżeli sądzisz, że to jest potrzebne. I Sokrates zrobił tak, jak mówił; następnie zapytał się znowu:
 — Czy trafia się, Eutydemie, między ludźmi kłamstwo?
 — Trafia się, niewątpliwie.
 — W jakim więc szeregu je pomieścimy?
 — Oczywiście w szeregu niesprawiedliwości.
 — Czy oszustwo, Eutydemie, także się zdarza?
 — I bardzo nawet.
 — A gdzie je zapiszemy?
 — Także, oczywiście, w szeregu niesprawiedliwości.
 — A kradzież?
 — Podobnież w tymże szeregu.
 — Czy i sprzedaż ludzi w niewolę tutaj także przyłączymy?
 — Tak, Sokratesie.
 — Więc żaden z wskazanych czynów, Eutydemie, nie znajdzie się w szeregu sprawiedliwych?
 — Dziwnem byłoby, gdyby stało się inaczej.