nym powodem darowywania życia wrogom. Nieobce było rycerzom greckim trudnienie się rozbojem, zwłaszcza korsarstwem. Znano takich, co „życie stawiając na kartę, jeździli po morzu i grabili cudzoziemców“. Znano i senjorów-kupców, jak ten wódz żeglarzy tafijskich, za którego wydaje się Odyseusz, lub Euenos syn Jazona, który posyłał pod Troję wino do rozprzedaży między rycerstwo greckie.
w średniowieczu
greckiem
Wśród tej klasy „bogatych i szlachetnych“ („àfnejos t’agatós te“, co brzmi niby „bene natus et possessionatus“) panowały stosunki senjoralno-wasalne. Senjor – po grecku „bazileus“; najwyższy senjor, a więc suweren, król — „bazileutatos“. Wasal (hétajros, kuros, terapon) składał swemu bazileusowi przysięgę wierności: „twoje zamiary niech będą i mojemi“, obowiązany był uczestniczyć w naradach na zamku senjora (sala zebrań „megaron“ odgrywała rolę kurji senjoralnej) i towarzyszyć bazileusowi na wyprawy rycerskie (hépestaj znaczy tyleż, co średniowieczne sequi). Skoncentrowana po zamkach, związana węzłem stosunków senjoralno-wasalnych, wspólnych obyczajów rycerskich, tradycyj rodowych i życia towarzyskiego (uczty, igrzyska, odpowiadające turniejom średniowiecznym), szlachta Homerowa tworzyła klasę panującą.
Masę stanowił lud wiejski. Nieliczną wśród niego grupę tworzyli wolni kmiecie, drobni gospodarze na własnych kawałkach gruntu, uczestniczący narówni z ubogiem rycerstwem w wyprawach wojennych swych władców politycznych jako „piesi pospolitacy“ (pedzoj laoj). Liczba ich ustawicznie malała.
