Strona:PL Kraszewski - Szaławiła.djvu/196

a to piękna miłość co gotowa zabijać aby się jej zadość stało? —
 — Tak, moja pani a dobrodziejko — będziemy zabijali, szturmowali, krew się lać będzie... a ja was zdobędę...
 Domcia popatrzała nań, zaczynało zmierzchać... zadumała się... uśmiechnęła figlarnie...
 — A gdybym ja pana o co prosiła?
 — O wszystko, prócz żebym się zrzekł mych praw do niej...
 — Wszak waćpan masz już zamek w swej mocy i otoczyłeś go cały?
 Zbisław uśmiechnął się.
 — Zdaje mi się.
 — No, to kroki nieprzyjacielskie odłożyć możesz... do jutra.
 — Gdybym nie chciał to muszę... rzekł Zbisław, po nocy niema co tu robić... ale uprzedzam panie, że straże pilnie czuwać będą, i nikomu ani nawet kobiecie, ani starcowi... wymknąć się nie dadzą...
 — Więc do jutra! zawołała Domcia z uśmieszkiem...
 — Do jutra! ale o szóstej rano przypuszczamy szturm...
 Główka Domci znikła z okienka. Zbisław został sam zamyślony. Żubr przystąpił do niego.