Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu T.3.djvu/106

Maryja, łaskiś pełna, Pan s Tobom — poczęła Hanka szeptać.
 I w tej chwili jakaś jasność zakołysała się ponad nią, w mgławicach jasność blada i jakby utopiona w śniegu.
 Hanka drgnęła. — — Zje coz to hań?!...
 A światłość stała się wyraźniejsza i jakby bliższa, tylko zawsze była jakoby w śniegu, co się tumanił, utopiona.
 Przelękła się Hanka i zasłupiło ją. Rozpostarła ręce, przechyliła się w tył i usta z przestrachu rozwarła, w które śnieg zimny i wilgotny uderzył. Nie umiała nic pomyśleć od lęku i serce w niej zamarło, a wtem ze światłości owej wyszedł głos cichy i bardzo słodki:
 — Hanuś, nie bój się...
 Hanka zadygotała, a głos ozwał się znowu:
 — Podź!
 — Ka? — szepnęła Hanka.
 Głos odpowiedział:
 — Ku niebu.
 I we światłości, w mgławicy zamajaczyła jakby złota korona i niebieski płaszcz i niebieskie oczy i różana twarz — blado, ledwie widzialnie.
 — Tyś to jest, Pani Janielska? — szepnęła Hanka.