Strona:PL Kazimierz Gliński - Bajki (1912).djvu/146

 Razu pewnego zobaczyła stara sekutnica pudło jakieś żelazne pod łóżkiem Jontkowem. Zaciekawiona, obie ręce wyciągnęła do niewidzianego dotąd przedmiotu.
 — Nie tykaj! — krzyknął Jontek.
 Baba odskoczyła, przestraszona.
 — A co to takiego, Jontku? — spytała.
 — Stary godzinnik po pradziadku.
 — Gra?
 — I śpiewa — dodał Jontek.
 — A bije?
 — Ojej!
 — Nakręć go!
 — Klucz gdzieś zadziałem.
 Baba znów ręce wyciągnęła.
 — Nie tykaj!! — wrzasnął Jontek.
 Pogroził palcem pod nosem zatabaczonym i dodał:
 — Ani mi się waż poruszyć, spojrzeć nawet na tę pamiątkę po pradziadku!
 Ani się waż!... Łatwo powiedzieć, a tu ciekawość żarem piecze.
 Dotąd na krok nie odstępowała Jontka, teraz wyprawiła go z domu, by dla zdrowia przeszedł się sobie po polu. Jontek wyszedł, ale za drzwi się skrył, bo domyślił się, że baba nie strzyma i do pradziadowskiej pamiątki zajrzy.
 Tak się i stało.
 Wyciągnęła pudło, klucz znalazła, a biorąc go do ręki, rzekła:
 — Głupi chłop! dyć przy pudle wisiał.
 Zaczęła nakręcać godzinnik, chcąc posłyszeć, jak śpiewa, gra i bije.
 Kręci — i słucha.
 — Cyk-cyk, cyk-cyk!...
 Iść zaczyna, ale muzyki i bicia nie słyszy.