Strona:PL Karol Miarka - Kantyczki 01.djvu/264

 Słyszałem w żłóbku płacz Dzieciątka * Niebieskiego, oczekiwanego Niewiniątka.

 Kuba chudy wyszedł z budy, skoczył do góry, * Zaczął skakać i tańcować, aż wpadł do dziury.

 Skoro wylazł z tej dziury, * Poszedł szukać na bęben skóry.

 Patrzy wszędzie i owędzie, skóry nie znajduje, * Tam do błazna porwał kozła, skórę zeń zdejmuje.

 Wtem go kozioł uderzył rogami, * Kuba zadarł w górę nogami.

 I nie wiedział, kej się podział, zawołał rety! * Obejrzał się, przypatrzał się, rzekł: oto wety.

 A Bartek przybieżał do niego, * I zaczął się naśmiewać z tego.

 Że nic nie umie, nie rozumie, jak se ma radzić; * Wnijdź na górę, weź tam skórę, nie będziem się wadzić.

 A spiesz prędko, więc wraz pójdziemy, * Jeno matce o tem powiemy:

 Żeby Pawłem albo Gawłem posłała jagły, * Są tam garczki i tłómoczki, bo interes nagły.

 A Paweł też poszedł z radością, * I zjadł kaszę z przyjemnością.

 I tak różne, garczki próżne, przyniósł Pasterzom; * Kłamał składnie, udał zgrabnie, że dał dzikim zwierzom.

 Bartek głodny pyta: gdzie kasza? * Wszak to była potrawa nasza.

 Chybło mi się, rozlało się tam kajsi w lesie; * Nie wiedziałem, zabłądziłem, chcąc przyjść w czasie.

 Stąd Bartek się bardzo rozgnie-