me bawię? * Dziecię leży bez odzieży, * Kalwakata z nieba bieży, * Tłum ku nam Aniołów.
Dość w lichej szopie i opuszczonej, * Na wiatry ze wszech stron wystawionej. * W szczupłem ciałku Bóg się mieści; * Panna Syna tuli, pieści * Cud wprzód nieznany.
Jakże nie patrzeć na ten cud z nieba? * Więc nam też spieszyć do szopy trzeba; * Któremu przez czas tak długi * Bydlęta świadczą usługi; * Wół, muły chuchają.
Patrzaj stworzenie na takie dziwy, * Że Bóg zastępów, co bywał mściwy, * Miasto ognia, siarki, kuli, * Do Mateńki się Swej tuli, * By był byt zmieniony.
Sama natura dziwić się musi, * Na co i piekło jadem się krztusi, * Że Panna matką zostaje, * Zdrowie przez płód światu daje, * Świat w kwiat kształtując.
Więc już dziś zrzucaj grube Twe szaty * Córko Syońska, a strój się w kwiaty: * Z pastuszkami witaj Pana, * Poprawiając w żłobie siana, * Wal, pal ofiary.
A za te Twoje życzliwe chęci, * Bóg cię mieć będzie zawsze w pamięci: * I już na dokument tego, * Pozwalać ciałeczka Swego * Rznąć wziąść bezpiecznie.
Cóż takiego? dla Boga! wielka na nas tu trwoga * Zewsząd widzę nadchodzi; ktoś nas oszukać godzi. * Nie praw Bartosu, nie puszczaj gło-
