Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/050

—   300   —

 To go już zupełnie rozbroiło, bo roześmiał się na całe gardło.
 — Hihihihi! Bez konia chce iść w Tretony! Czy zwaryowaliście, sir?
 — Zdaje mi się, że nie. Jeśli teraz nie mam konia, to go sobie kupię lub złowię.
 — Gdzie?
 — Gdzie będzie dogodnie.
 — Sami chcecie tej sztuki dokazać?
 — Spróbuję.
 — Wcale chwalebny zamiar, sir! Zawinęliście sobie wprawdzie lasso przez plecy, ale muchy niem nie złapiecie, a tem mniej mustanga.
 — Czemu?
 — No, ja byłbym skłonny uważać was za myśliwego od niedzieli, jak się tam w starym kraju wyrażają.
 — Dlaczego?
 — To przecież całkiem proste! Wszystko na was takie ładne i czyste. Przypatrzcie się kiedy tęgiemu westmanowi i porównajcie go z sobą! Wasze buty są nowe i wyczyszczone jak szkło, wasze legginy ze skóry łosiowej, a koszula myśliwska, to arcydzieło rąk Indyanki. Wasz kapelusz kosztował przynajmniej ze dwanaście dolarów, a wasz nóż i rewolwery nie zrobiły pewnie jeszcze nikomu nic złego! Czy umiecie strzelać, sir?
 — Cokolwiek. Byłem nawet raz królem kurkowym — odrzekłem z miną poważną.
 — Królem kurkowym! Hm! Tak, tak! Strzelaliście do drewnianego ptaka i zostaliście królem kurkowym! Sir, proszę was serdecznie, wracajcie jak najrychlej, bo zginiecie!
 — Zobaczymy! Gdzie teraz jest Old Shatterhand, o którym wspomnieliście przed chwilą?
 — Któż to wie! Kiedy po raz ostatni byłem nad Fox Head, spotkałem słynnego Sans-eara, który z nim dłuższy czas przebywał. Ten mi powiedział, że Old Shat-