Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/105

—   95   —

 Tyczyło się to oczywiście nie tylko Rattlera, lecz także jego westmanów, którzy na to ani słowem się nie odezwali. Teraz zwrócił się wódz Inczu-czuna do inżyniera:
 — Ucho moje usłyszało dopiero co, że ty masz między blademi twarzami prawo rozkazu. Czy jest tak?
 — Tak. — odpowiedział zapytany.
 — Wobec tego muszę z tobą pomówić.
 — O czem?
 — Dowiesz się. Stoisz na nogach, ale mężowie powinni siedzieć podczas narady.
 — Czy chcesz być naszym gościem?
 — To niemożliwe. Jak mogę być twoim gościem, skoro ty znajdujesz się na mojej ziemi, w moim lesie, na mojej dolinie i mojej preryi. Niechaj biali mężowie usiędą. Co to za blade twarze, które tu jeszcze nadchodzą?
 — Należą do nas.
 — Więc niechaj z nami zasiędą.
 Sam, Dick i Will powracali właśnie z przejażdżki. Jako doświadczeni westmani zdziwili się nie mało na widok Indyan, a zaniepokoili się, dowiedziawszy się, kimi oni są.
 — Kto jest ten trzeci? — spytał mnie Sam.
 — Nazywa się Kleki-petra, a Rattler przezwał go bakałarzem.
 — Kleki-petra, bakałarz? Ach, o nim słyszałem, jeśli się nie mylę. To bardzo tajemniczy człowiek, biały, a żyje już długo pośród Apaczów, coś w rodzaju misyonarza, chociaż nie jest kapłanem. Cieszę się, że go widzę. Pomacam go trochę, hi! hi! hi!
 — Jeśli na to pozwoli!
 — Nie ukąsi mnie chyba. Czy stało się co jeszcze?
 — Tak.
 — Co?
 — Coś bardzo ważnego.
 — To gadajcie, co!