Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/019

—   13   —

Obchodzicie się z tą strzelbą jak z laseczką, a to najcięższe gun, jakie znam. Posiadacie taką siłę fizyczną?
 Zamiast odpowiedzi chwyciłem go zdołu za kamizelkę i haftkę u spodni i podniosłem prawą ręką do góry.
 — Thunder — storm! — zakrzyknął. — Puśćcie! Jesteście o wiele silniejsi od mego Billa.
 — Waszego Billa? Kto to?
 — To był mój syn, który... ale dajmy temu spokój! Nie żyje tak jak i reszta. Rósł na dzielnego chłopa, ale sprzątnięto go razem z innymi w czasie mej nieobecności. Podobni jesteście do niego z postaci, macie prawie takie same oczy, ten sam układ ust i dlatego was... ale to was przecież nic nie obchodzi!
 Twarz jego nabrała wyrazu głębokiego smutku; przesunął po niej ręką i rzekł weselej:
 — Wielka szkoda, że, mając tak silne muskuły, rzuciliście się do książek. Powinniście byli ćwiczyć się fizycznie!
 — Robiłem to.
 — Rzeczywiście?
 — Tak.
 — Boksujecie się?
 — U nas nie jest to w użyciu. Ale gimnastykuję się i mocuję.
 — Jeździcie konno?
 — Tak.
 — A w szermierce?
 — Udzielałem lekcyi.
 — Człowiecze, nie blaguj!
 — Może spróbujemy?
 — Dziękuje, mam dość tego, co było! Muszę zresztą pracować. Usiądźcie napowrót!
 Wrócił do warsztatu, a ja za nim. Rozmowa stała się skąpą, bo Henry zajęty był widocznie jakiemiś myślami. Naraz podniósł oczy od roboty i zapytał:
 — Czy zajmowaliście się matematyką?
 — To jedna z moich ulubionych nauk.