Strona:PL Karol May - Skarb w Srebrnem Jeziorze 03.djvu/105

wiodła pod osłoną nocy i wrzasku Indjan. Wkrótce jednak przestrzeń między wodą a skałą tak się zwęziła, że musieli przejść znowu na lewy brzeg. — Na szczęście zaszli już daleko od miejsca, gdzie stała placówka; biegli tak dalej, potykając się, już to o ścianę skalną, już o kamienie, leżące na drodze, aż wreszcie przestały dobiegać ich głosy Indjan; teraz Hobble-Frank zatrzymał towarzysza i rzekł z wyrzutem:
 — Stójże już raz, ty pieronie! Dlaczego właściwie umknąłeś i mnie haniebnie pociągnąłeś za sobą? Czy już nie masz w sercu ani krztyny honoru?
 — Poczucie honoru? — odpowiedział Droll, któremu z powodu otyłości szybki bieg zatknął oddech w piersiach. — Mam je z pewnością, jeśli to potrzebne, ale kto chce zachować poczucie honoru, ten przedewszystkiem musi ratować skórę. Dlatego też umykałem.
 — Ale tego nam właśnie nie wolno!
 — Tak? Ciekaw jestem, dlaczego?
 — Bo obowiązek każe ratować przyjaciół!
 — Tak!? A w jaki sposób chciałbyś ich ratować?
 — Powinniśmy się byli rzucić na tych czerwonych, rozsiekać ich i wykłuć.
 — Hihihihi! Rozsiekać i wykłuć! — Tylebyśmy dokazali tylko, żeby i nas schwytano.
 — Schwytano? Czy sądzisz, że naszych towarzyszy tylko schwytano, a nie zastrzelono, zakłuto i zabito?
 — Nie, na pewno ich nie wymordowano. Czy słyszałeś strzały?
 — Tak.
 — A kto strzelał? Czy może Indjanie?
 — Nie; strzały pochodziły z rewolwerów.