Strona:PL Karol May - Skarb w Srebrnem Jeziorze 01.djvu/112

na rękę; obu Tonkawów powitał oddzielnie, mówiąc do nich:
 — Moi czerwoni bracia dokonali nielada sztuki, ścigając trampów; pozwoliło mi to iść za nimi.
 — Pochwała mojego brata przynosić więcej czci, niż my zasługiwać, — odparł skromnie stary Niedźwiedź. — Trampi pozostawić ślad tak głęboki, jak stado bawołów. Kto go nie widzieć, ten być ślepy. Ale gdzie być kornel? Czy także zabity?
 — Nie, żyje. Uderzenie mojej kolby ogłuszyło go tylko; wrócił już do przytomności i związaliśmy go; tam leży.
 Wskazał ręką ku miejscu, gdzie leżał kornel. Tonkawa podszedł do trampa, wyciągnął nóż i rzekł:
 — Kiedy nie umrzeć od ciosu, to umrzeć od noża. On mnie bić, ja wytoczyć jego krew!
 — Stój! — zawołał stary Missouryjczyk. — Ten człowiek należy do mnie!
 — Ty także nosić zemstę na niego?
 — Tak, i to jeszcze jaką!
 — Krew?
 — Krew i życie!
 — Odkąd?
 — Od wielu, wielu lat. On kazał mi zaćwiczyć na śmierć żonę i dwu synów.
 — Ty się nie mylić? — spytał Indjanin, któremu ciężko przychodziło wyrzec się zemsty, do czego jednak zmuszony był prawem prerjowem.
 — Nie! Takiej twarzy się nie zapomina!
 — Ty go więc zabić?
 — Tak, bez żadnej litości.